Casper Egas | donderdag 18 Jan 2024, 1:00

Prince of Persia keert terug met een gloednieuwe titel: The Lost Crown!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Bij de naam Prince of Persia moet ik meteen denken aan het zeer bekende origineel. Het was een spel dat simpel oogde, maar oh zo moeilijk was om uit te spelen. De animaties waren voor 1989 briljant en het spel kwam op bijna elk platform uit. Sindsdien zijn er nog allerlei andere vervolgen verschenen, die soms trouw waren aan de formule, maar er soms ook flink van afweken. Niet alle delen waren even succesvol en de franchise stond mede daarom al sinds 2010 in de ijskast. Ubisoft ging zich steeds meer beperken tot slechts enkele succesvolle franchises, zoals Assassin’s Creed, Far Cry en Just Dance. Gelukkig stappen ze daar nu weer een beetje vanaf, met afgelopen jaar enkele goede strategy games en dit keer Prince of Persia: The Lost Crown. En nee, het is niet weer gewoon een spel in de bekende open-wereld-formule die we nu in tig Ubisoft-titels gezien hebben. The Lost Crown is een Metroidvania van het team dat verantwoordelijk was voor Rayman Origins en Rayman Legends. Ook zo’n franchise die van mij best weer eens terug mag keren, en als ik dan toch aan het bestellen ben, doe mij dan ook nog maar een nieuwe Heroes of Might and Magic.

Niet de klassieke Perzische prins

Om eerlijk te zijn was mijn eerste indruk van The Lost Crown niet zo positief. De personages zijn getekend in een cartooneske stijl die mij niet zo aan staat en ik werd bekogeld met een oninteressant verhaal en saaie hack ’n slash stukjes die als een verkapte tutorial moeten dienen. Ook weet het spel helemaal niet het gevoel van het origineel op te roepen. De personages en omgevingen ogen meer mythologisch, dan dat ze Perzisch (Iranees) ogen en de gameplay lijkt meer op de talloze moderne Metroidvania games die we de laatste jaren gezien hebben. De focus ligt iets meer op het vechten, vooral aan het begin, maar verder is het niet bijster origineel. Nou ja, van Ubisoft ben ik toch blij dat ze weer een keer een ander pad in slaan, maar vergeleken met anderen titels in het genre is het niet opvallend.

Beetje bij beetje leuker

Toen ik aankwam bij het derde level, bleek dat helemaal niet nog een gewoon level te zijn, maar een open wereld. Hier begint het spel, na een valse start, pas echt. De formule is dat je de wereld moet verkennen op zoek naar allerlei hoofd- en subdoelen, terwijl je steeds nieuwe vaardigheden aanleert. Met deze vaardigheden kun je jezelf beter verweren en kun je nieuwe plekken bereiken. Er is dus altijd iets te doen, waardoor je als speler gemakkelijk verslingerd aan het spel kan raken.

Je bent op zoek naar de Prince of Persia, die aan het begin gekidnapt is. Je gaat een bizarre citadel in met een heel team van zogenaamde immortals, waar je er zelf een van bent. Het blijkt van binnen een enorm doolhof met magische elementen. De tijd bestaat er namelijk niet op een normale manier. Je komt zo figuren tegen die er al jaren blijken te zijn, terwijl ze pas net het doolhof ingegaan waren. Ook zijn er meerdere mogelijke werkelijkheden, waardoor personages zelfs meermaals kunnen bestaan. Het verhaal bevat wat twists en is aardig bedacht, maar wist mij niet echt te boeien. Het is de gameplay die spelers vooral vast moet houden.

Geen tijdloze klassieker

De omgevingen ogen ook aantrekkelijk en redelijk gevarieerd. Het is geen spel dat het maximale uit de Xbox Series X haalt en kan bijvoorbeeld ook goed op de Nintendo Switch gespeeld worden, maar dat geeft alleen maar aan dat alle moderne toeters en bellen niet altijd nodig zijn voor een mooie presentatie. De muziek en stemmen zijn oké, maar vallen niet positief op. Dat is jammer, want in sommige Metroidvania games, zoals Ori, Wonder Boy en Monster Boy was de muziek van grote toegevoegde waarde.

Prince of Persia is nog steeds geen eitje om door te komen. Je moet het vechten en springen goed onder de knie krijgen, want als je sterft, dan moet je vaak best een stuk terug. Er zijn zogenaamde Wak-Wak bomen waar je het spel kunt opslaan en items kunt selecteren. Hier en daar vind je ook winkels waarin je nieuwe spulletjes kunt komen of de oude kunt opwaarderen. Het loont dus om alle uithoeken uit te pluizen, om zo genoeg betaalmiddelen, vaardigheden en voorwerpen te vinden. Het kan best verslavend zijn om de kaart zo compleet mogelijk te verkennen.

Toch zijn er wat elementen die Prince of Persia minder overtuigend maken dan de beste voorbeelden van het genre. Het spel is goed, maar niet fantastisch. De levels zijn erg goed ontworpen en nodigen de speler goed uit steeds meer vaardigheden onder de knie te krijgen. De uitdaging bouwt ook goed op, maar toch is het spel af en toe was frustrerend. Dit komt vooral door de te grote nadruk op het vechten en de te complexe besturing. Je hebt wel erg veel moves en vrijwel elke knop kan op meerdere manieren worden gebruikt. Hierdoor is het spel niet intuïtief genoeg en weinig toegankelijk voor beginnende gamers. Soms moet je als ontwikkelaar de verleiding weerstaan om echt elk knopje te willen gebruiken, omdat eenvoud vaak voor de beste spellen zorgt. Ik kwam nu niet echt in de flow en moest steeds blijven nadenken bij mijn moves.