Dorian de la Fosse | zaterdag 10 Jul 2021, 23:39

Ben jij in voor een paar avondjes griezelen? Lees dan hier de review van Song of Horror.

Gespeeld op Xbox Series S.

Klassiekers als Resident Evil en Silent Hill hebben een groot aantal ontwikkelaars geïnspireerd: zo ook Protocol Games. In hun game Song of Horror kom je bekende en nieuwe elementen, en is het hun bedoeling om jou als speler de stuipen op het lijf jagen. Xboxworld zocht voor jullie uit of de studio daarin is geslaagd.

Vervloekt liedje

Song of Horror is een survival horror-game ontwikkeld door het Spaanse Protocol Games. De game draait om Daniel Noyer, een medewerker van een uitgeverij die een cliënt, Sebastian P. Husher, thuis moet bezoeken omdat hij al een geruime tijd geen teken van leven meer heeft gegeven. Met erg veel tegenzin besluit Daniel een bezoek te brengen aan het gigantische landhuis van de schrijver en zodra hij de woning binnen loopt heeft hij het gevoel dat er iets niet klopt. Hij hoort in de verte een melancholisch melodietje spelen en gaat op onderzoek uit. Hij herleidt de oorsprong van het geluid naar een deur die compleet uit de toon valt in de woning en besluit deze te betreden. Zodra hij over de dorpel is verdwijnt de deur achter hem en zit hij opgesloten met niets anders dan de duisternis en het melodietje om hem gezelschap te houden.

Na deze proloog begint de game pas echt en krijg je de keuze uit vier speelbare personages. Ieder personage heeft zijn of haar eigen speciale voorwerp en lichtbron en ieder personage heeft een band met het huis of een personage dat voor het laatst in het huis is gezien. Dit is ook het moment waarop alles verandert. Voorzichtigheid is geboden, want de game kent een permadeath systeem. Sterft jouw huidige personage, dan zal deze niet meer verschijnen in opvolgende episodes en is de kans dat je de episode voltooit weer een stuk kleiner geworden.

Kiezen wie sterft

In eerste instantie lijkt het niet uit te maken welk personage je kiest, maar niets is minder waar. In het huis en de andere locaties van de game (een antiekwinkel, universiteit, klooster en psychiatrische inrichting) leeft er iets duisters. Gedurende jouw verblijf in de aangegeven locaties worden jouw personages op compleet willekeurige momenten belaagd door een duister wezen die per locatie verschilt. Om dit soort momenten te overleven moet je een minigame tot een goed einde brengen door bijvoorbeeld LT + RT op het juiste moment in te drukken om jouw hartslag onder controle te krijgen of je adem in te houden als er een blind wezen voor je verschijnt. Ieder personage is weer beter in iets anders, zo kunnen sterke personages makkelijker deuren dicht duwen. Los van de eerste encounters met deze wezens is het verschijnen hiervan volledig willekeurig, dus de ontwikkelaar heeft een mechaniek toegevoegd waarmee je kunt peilen of het wel veilig is achter de deur die je wil openen. Dit doe je door Y ingedrukt te houden, zodat je kunt luisteren. Hoor je niks? Dan is het veilig. Elk ander geluid betekent dat je de deur absoluut niet moet openen, tenzij je graag mensen op gruwelijke wijze ziet sterven.

Song of Horror speelt als een moderne kijk op horrorklassiekers, dit betekent dat de camera niet beweegt en je volledige controle krijgt over jouw lichtbron door de camerastick te bewegen. Het lopen is gelukkig vloeiend, maar het onderzoeken van locaties of het oppakken van voorwerpen is vaak omslachtig en het kan voorkomen dat je jouw personage moet herpositioneren om weer een interactie icoontje te krijgen. Aan het begin kan je hier waarschijnlijk wel mee leven, maar alle vijf de episodes doorspelen houdt je uren zoet en dan kan het aardig irritant worden. Daarnaast is het onderzoeken van de locaties een geval van hit or miss. Zoals je wellicht gewend bent van dit type game moet je van hot naar her lopen om puzzels op te lossen en voorwerpen te verzamelen waarmee je weer progressie kunt boeken. Sommige van deze voorwerpen bevinden zich in donkere poelen in bijvoorbeeld wc’s, baden en badkamers. Dus logischerwijs duik je hier direct in, maar daar zit dus ook weer een gevaar, want een aantal van die poelen hebben helemaal geen voorwerpen. Sterker nog, als je die locaties onderzoekt word je direct door een monster gegrepen en is het spel voorbij voor dat personage. Dat is bij vlagen wel vervelend, vooral als het stervende personage Daniel Noyer is, want zodra hij sterft moet je de episode volledig opnieuw spelen aangezien hij de hoofdpersoon is.

Sfeervolle schrik

Wat Song of Horror echter heel goed doet is het creëren van een goede horrorsfeer. Je krijgt hier en daar te maken met de onvermijdelijke jump scares, maar deze zijn zo goed getimed en zo zeldzaam dat je direct op het puntje van je stoel zit. In tegenstelling tot andere games in het genre wordt dit principe nooit oud. Qua geluid zit het ook meer dan goed. Door de geluidseffecten die zijn gebruikt heb je continu het gevoel dat je wordt opgejaagd, wat in essentie ook zo is, en als je dan te maken krijgt met een encounter dan is dit bijna altijd onverwacht. De stemmen zijn ook aardig. Het wint geen prijzen, maar het was nergens tenenkrommend of overdreven geacteerd. Op grafisch gebied lever je echter wel wat in. Dit ligt niet zo zeer aan de omgevingen, want door slim gebruik te maken van licht en duisternis is het altijd grimmig en eng, maar de personages laten wel wat te wensen over. Verwacht dus geen hoog gedetailleerde personages, maar de omgevingen zijn meer de moeite.

Als je na dit alles gelezen te hebben de game wil laten liggen vanwege de permadeath-functionaliteit, dan is er ook goed nieuws voor jou: dit kan je namelijk uitzetten. Ik raad het niet aan, omdat het wel wat afdoet aan de constante spanning, maar als je een (iets) rustigere ervaring wilt hebben terwijl je Song of Horror speelt dan is die optie er dus ook.