Casper Egas | donderdag 15 Apr 2021, 20:46

Een horrorgame van Nederlandse bodem, dat is Sanity of Morris!

Gespeeld op Xbox Series X.

Is er bij games ook zoiets als Hollands glorie? Als dat zo is, dan is Sanity of Morris misschien iets voor ons. Het is een first person adventure met horror- en stealth-elementen. Voor slechts een euro of dertien kun je dit spel al kopen, dus aan het geld zal het in elk geval niet liggen. Maar goedkoop of niet, elk spel moet ten eerste natuurlijk leuk zijn.

Wat is echt, en wat is een hallucinatie?

In Sanity of Morris speel je de rol van een man die midden in de nacht een telefoontje krijgt van zijn vader, of hij onmiddellijk wil komen. Hij vindt dat erg vreemd, omdat hij al jaren zijn vader niet meer spreekt en de relatie al tijden slecht was. Toch besluit hij naar het afgelegen dorpje te rijden. Er is helemaal niemand anders op de weg, totdat hij ineens geramd wordt door een busje. Hij crasht en hoort dat zijn naam wordt geroepen door mannen in pakken. Hij moet snel ontsnappen. Waar is hij in terecht gekomen?

Het interessante verhaal is een van de troeven van het spel. Je raakt langzaam verzeild in een mysterie met ruimtewezens, cover-ups en een geheim lab. Door middel van allerlei audioboodschappen van je vader word je steeds dieper in de shit gezogen. Er is echter ook sprake van een soort gas dat in het dorp is verspreid, waarschijnlijk om de burgers rustig te houden, maar met als bijeffect dat je ervan kan gaan hallucineren. Je wordt zelf ook langzaam steeds gekker en weet steeds moeilijker te onderscheiden wat echt is en wat een illusie is.

Gedateerd en lelijk

Het verhaal zorgde ervoor dat ik het korte spel met plezier uitspeelde. Dat kun je gemakkelijk binnen een uur of drie a vier doen. Toch heeft de ontwikkelaar ook echt een boel steken laten vallen die het spelplezier verminderen. Gezien de lage prijs is dat alles nog wel door de vingers te zien, maar ik kan me voorstellen dat het ook spelers zal afstoten.

Ten eerste is het spel grafisch erg lelijk. Het spel is volledig 3D, maar de karaktermodellen zien er zeer primitief uit, alsof ze uit een PlayStation 2-spel komen. De afgevingen hebben ook niet veel detail en je ziet vaak dezelfde objecten hergebruikt worden. Alle texturen hebben een lage resolutie en alles is extreem donker. De zaklamp speelt een belangrijke rol in het spelverloop, maar volgens mij is het spel ook erg donker om de lelijkheid wat te verbergen. De belichting is ook gewoon niet mooi.

De audio is wel wat beter. Vooral de sfeervolle muziek en de (weliswaar vrij willekeurige) spookachtige geluidseffecten maken het spel spannend. De stemacteur van het hoofdpersonage kan er ook mee door, maar de stem van de vader vind ik een stuk slechter ingesproken, net als van de andere personages die je sporadisch tegenkomt.

Sneaken en puzzelen

De gameplay van Sanity of Morris is niet uitzonderlijk, maar wel onderhoudend. Je kunt niet vechten, maar moet regelmatig sneaken. Dat sneaken werkt niet super, vooral doordat de afwerking van het spel te wensen overlaat. Ik heb bijvoorbeeld wel eens gehad dat een tegenstander ineens niet meer zijn ronde bleef lopen en net voor het punt waar ik naartoe moest bleef staan. Herladen van de autosave hielp daarbij niet eens. Ook kunnen tegenstanders soms zomaar door muren kijken.

De puzzels zijn leuker. De omgevingen zijn vrij interessant om te verkennen en je moet vaak uitvinden hoe je verder kan komen. Misschien moet je een zaklamp op een plant schijnen om die te laten groeien, of moet je cijfers of zelfs een oog vinden om een deur met code of irisscan te passeren. Er is niets waarvan je denkt: wow, wat is dit gaaf gedaan. Maar uiteindelijk is alles leuk genoeg om een paar uur door te blijven spelen.

Conclusie

Als dit spel duurder zou zijn geweest, dan zou ik zeggen, dit is een afrader. Maar voor de lage prijs krijg je een spannende verhalende game met horrorelementen. Dat het spel niet zo lang is vind ik daarbij zeker geen nadeel. De gameplay is namelijk wel oké, maar ook niet boeiend genoeg om een lang spel te kunnen dragen.