Meer minigames dan uren in een dag

25 minigames is een hele boel. Ik heb enorm veel moeite moeten doen om ze allemaal voldoende te kunnen spelen. Zeker wanneer je beseft dat het game eigenlijk vooral het leukste is wanneer er vrienden of familie op bezoek zijn. Ze gaan zeker niet vaak dezelfde opdracht moeten uitvoeren. Toch was er ruimte voor verbetering. De 25 minigames zijn immers niet allemaal even leuk of origineel. Pong, Donkey Kong, Flappy Bird, Angry Birds zijn maar enkele van de klassiekers waarvan we een variant mogen spelen. Scribblenauts zou zichzelf niet zijn als er geen woordraadsels aan te pas zouden komen. Zo moet je aan het begin van sommige minigames een voorwerp gaan zoeken dat je opdracht gemakkelijker kan maken. Wat zwaar om iets beter te kunnen afschieten of een snel dier om beter te kunnen lopen. Om dit vooruit te doen gaan, maakt het game gebruik van “een soort van ingenieus” toetsenbord waardoor er verschillende letters zitten achter één knop. Je kan dit een beetje vergelijken met de oude mobieltjes, waar iedere cijfer kon gebruikt worden voor 3 of 4 letters. Zelf had ik het in het begin wat moeilijk met dit systeem, maar na een tijdje spelen werkte dit naar behoren. Ik vrees wel dat het wat moeizamer zal gaan met spelers die het spel niet vaak gaan spelen en al zeker wanneer je dit gaat spelen met iemand die amper al ooit een controller heeft vastgehouden.

Dit is jammer genoeg ook een opmerking die ik moet doortrekken naar de minigames. De uitleg van het doel en de besturing aan het begin van het minigame is steeds simpel en duidelijk. Deze uitleg is, zelfs al haalt hij enorm de snelheid uit het spelen, ook nodig, want de besturing is wel zowat elke keer anders. De ene keer kun je springen door de “A”-knop te gebruiken, de volgende keer is het de trigger die je daarvoor nodig hebt. Daarnaast voelt de besturing bij elk minigame nét wat anders aan. Hierdoor kon ik de minigames die ik met minder ervaren gamers speelde te gemakkelijk winnen. Er was nooit een battle, want de minigames zijn zo kort dat iemand die even wat sukkelt met de besturing, vaak hopeloos achterop hinkt. Ik ben misschien dan wel een uitstekende, ahum, gamer, toch win ik liever met wat meer glans. Een ander feit wat een beetje stoort aan de minigames is dat aan de meerderheid van de minigames geen woordspelletje vooraf gaat. Dit zorgt ervoor dat de gameplay toch wel erg ver van het oorspronkelijke idee staat.

In de versus zijn het enkel de minigames die een rol spelen. Hierin ga je tegen een vriend of tegen de computer op zoek naar de beste van een vooraf bepaald aantal minigames. Ideaal om snel een rondje te spelen, al maakt de ontwikkelaar het net wat langer dan nodig. Wanneer je bijvoorbeeld maar 5 minigames gekozen hebt, is het na een 3-0 stand eigenlijk al gespeeld. Het game laat je toch nog de laatste 2 games uitspelen. Een beetje vreemd aangezien het toch niet meer uitmaakt en al zeker omdat je nergens voor een ranglijstscore of eender wat kan gaan.

Showdown, een bordspel als lijm tussen de minigames

Showdown daarentegen gooit de minigames in een bordspel. Dit speltype kun je spelen met vier vrienden. Het voelt aan als een combinatie van ganzenbord en mens-erger-je-niet, waarbij kaarten de hoofdrol spelen. Je ontvangt bij het begin vier kaarten en om de beurt heb je de keuze uit één van je kaarten. Deze kaarten zorgen ervoor dat jullie moeten duelleren in de minigames die betrekking hebben op de kaart die je kiest. Zo zijn er kaarten bij die de winnaar van enkele woordspelletjes de stappen vooruit laat zetten. Andere kaarten geven meteen een voordeel aan de speler of een nadeel aan de anderen. Al bij al boeide mij dit wat meer dan de versusmodus. Je hebt als speler wat meer invloed en keuze op de minigames die gespeeld gaan worden. Het “strategisch te werk gaan” noemen, is wat extreem, maar het zorgt er zeker voor dat je wat nadenkt over wat je doet tussen al dat knoppen rammen. Zeker onder de wat ervaren Scribblenautsspelers kan dit voor de leukste momenten zorgen.

Sandbox; wat meer terug naar de roots

Sandbox stapt af van het concept van de minigames en geeft ons de kans om het echte klassieke Scribblenautsgevoel te beleven. In acht verschillende levels moet je vijanden verslaan en obstakels omzeilen door voorwerpen neer te schrijven. Deze modus lijkt voor veel extra spelplezier te zorgen, maar dat valt eigenlijk wel wat tegen. De levels zijn hiervoor veel te kort. Op grafisch vlak is het op én top Scribblenauts. Dit houdt in, een game met een groot kleurenpalet en een vrolijke soundtrack. Scribblenauts zien er leuk uit op de handconsoles van Nintendo, maar blijkbaar werkt het ook voor het grote scherm. Daarnaast is het game ook in het Nederlands, een ongelofelijk pluspunt voor een partygame, zeker wanneer het gaat om een taalspelletje.