Kimberly van Overmeeren | donderdag 28 Apr 2016, 20:00

Is Spareware de originele indie shooter die het zegt te zijn?

Spareware is een shooter gemaakt in RPG en comicstijl door Rusto Games. Je speelt met een view van boven af en het speelt zich af in de straten van een echte dystopie: de overkoepelde stad Helsinki waar je absoluut niet wilt wonen. Het speelt zich dus af in een fictieve tijdslijn waar er een strijd heerst tussen robot en mens. Niet bijster origineel, maar kan best leuk zijn, toch?

Verder met Spareware. De bedoeling is dat je door elk level raakt en zo op strategische wijze jezelf omhoog werkt in de 'world map', een kaart dat ieder level weergeeft in cirkels. Je begint in de buitenste cirkel en het doel is het midden. Je kan tijdens het spelen je onderdelen upgraden en je abilities levelen. Ieder geüpgraded onderdeel kost je daarnaast ook nog zogenaamde power cells. Deze krijg je aan het einde van het level terug, tenzij er onderdelen beschadigd zijn geraakt en stuk zijn gegaan. Dat gebeurd wanneer je te veel schade aangedaan wordt door vijanden. Sommige levels bieden je de kans wat extra power cells te verdienen, mocht je er kwijt zijn geraakt. Als je zonder power cells komt te zitten is het game over.

Onderdelen als onderdeel van de game

Als je de game opstart hoor je een leuke soundtrack die me doet terugdenken aan de soundtrack van de PC game Red Alert 2. Passende soundtrack, zeker met al de robot-actie die gaande is. Je krijgt een korte how-to over het menu en in het kort de uitleg over de onderdelen en de power cells. Zodra we daardoor zijn krijgen we een echte indruk wat betreft de gameplay. De game ziet er zeker niet slecht uit. Hij laadt snel en is helder wat betreft controls. Wel kom ik direct een redelijk probleem tegen; het richten. Je richt met de rechter stick terwijl je met de linker stick loopt en dat zorgt voor een zeer onhandige aim. Ik schoot vaak he-le-maal mis en dat voedde wel enige frustratie. De levels zijn wel kort, dus als je eindelijk de aim gewend bent zal je minder onderdelen verliezen en zal ook de frustratie weer wat wegebben, mocht je zover geraken. Je vind wel al snel leuke upgrades voor je robots en deze zijn vaak grappig. Zoals een hoofdstuk met een sombrero die inclusief een grappige knetterende sigaar komt. Of een set benen die rechtstreeks uit de Johnny Five film komt. Het duurt dus wel even voordat je op weg raakt met de game. En dan begon ik zelfs op het makkelijkste niveau. Wel interessant om te weten: geen een level is hetzelfde, ook al begin je opnieuw. Ze worden telkens op zichzelf opnieuw opgebouwd.

Co-op

Spareware kent ook een lokale co-op modus, maar helaas geen online multiplayer. Een extra speler kan wel uiterst makkelijk meedoen. Het inschakelen van de controller volstaat. Je hebt niet per sé een profiel nodig, het is in een drop-in principe. Gek genoeg vond ik het er allesbehalve makkelijker op worden, zodra we met twee spelers speelden en dat was storend. Natuurlijk is teamwork belangrijk, maar het feit dat je (per ongeluk) jouw teamgenoot kan raken, is gewoon niet handig bij een game als deze. Daar komt weer wat frustratie om te hoek. Ook omdat je om het minste geringste kapot bent en in stukjes op de straat ligt. Je vriend kan je komen repareren, maar dat blijkt nogal link te zijn. De vijanden nemen natuurlijk geen pauze. Jammer dat je robot veel sneller kapot gaat in co-op dan in single player. Persoonlijk vind ik het verschil vreselijk uit proporties getrokken.

Conclusie

Spareware ziet er mooi uit en als je genoeg geduld hebt om de aim onder de knie te krijgen, kan je jezelf vast ook vastbijten in het strategisch inzetten van je power cells. Maar het is jammer dat juist die unieke delen van de game zo stroef zijn om onder de knie te krijgen. De frustratie slaat al te snel toe en dat komt niet ten goede van de potentie van de game. Toch geloof ik dat als je voorbij de ergernis heen gaat, er een leuke en originele shooter klaar staat voor je die prima herspeelbaar is. Maar juist bij een game waarbij de co-op ook zo belangrijk zou moeten zijn, vind ik toch dat de friendly fire uit mag. We are all in this together, right?