Peter Paardekooper | vrijdag 27 Nov 2015, 22:00

XBW ging op pad in de Commonwealth om te kijken of war nog steeds niet gechanged is...

War. War never changes. Met deze quote zette Fallout 1 in 1997 de standaard voor postapocalyptische RPG’s op de PC. Vanaf Fallout 3 konden ook Xbox-eigenaren op avontuur in The Commonwealth. Nu, 18 jaar na deel 1, zijn we alweer aangekomen bij Fallout 4. Heeft Bethesda de stijgende lijn in de serie vast weten te houden?

Bijdehante butlerrobot

Fallout 4 begint in het perfecte leventje van je personage. Een mooie vriend(in), zoontje, genoeg Nuka Cola in de koelkast en een automatische butlerrobot met bijdehante opmerkingen. Samen staan jullie voor de badkamerspiegel en hier begint je eerste taak van de game: het vormgeven van je personage. Door te wisselen tussen de man en de vrouw kies je een geslacht, en het aanpassen van het gezicht gaat door middel van simpelweg aanwijzen en veranderen. Geen ingewikkelde sliders of values!

Wanneer je tevreden bent met het uiterlijk van je mannetje (of vrouwtje), of na uren zwoegen een bekend personage na hebt weten te maken, begint je avontuur. Je krijgt kort de kans om te proeven van het lekkere leventje van Marnix – dat was de naam die ik mijn personage had gegeven na een bedenktijd van 3,14 seconden – want in korte tijd slaat de spreekwoordelijke vlam in de pan. Onder dreigende paniek waarbij de grootste hit van Doe Maar niet zou misstaan vluchtte ik met vrouw en kind naar Vault 111. Zonder al te veel te spoilen gebeurt hier het een en ander en wanneer je weer voet buiten zet (200 jaar na de Great War) is de wereld radicaal veranderd. Welkom in de Commonwealth: de wereld van Fallout 4.

Exploration

Het eerste dat je zal doen is gaan exploren, en dat is meteen een van de allergrootste pluspunten in Fallout 4. Bethesda krijgt het elke keer weer voor elkaar om een enorm levendige wereld te scheppen; overal waar je staat en gaat is wel iets te doen. Je kan uren – wat zeg ik, dagen – in de wildernis doorbrengen zonder je ook maar met een quest te bemoeien. Niet dat ik dat aanraad trouwens, want jongens wat zijn die quests tof. Maar daar later meer over.

Al snel word je bekend met de basiselementen die Fallout 4 een eigen smoel geven. Net als in Fallout 3 heb je ook hier een vierpotige vriend die je mee kan nemen op avontuur door het wasteland, en Dogmeat – dat was de naam die de game voor mijn hond had bedacht – is een van de leukste companions in het spel. Natuurlijk kan je later ook mensen van vlees en bloed meenemen (of niet...), maar momenten wanneer je bijna het loodje legt en Dogmeat de laatste vijand letterlijk naar de keel springt zijn onvergetelijk.

Postapocalyptische sims

Bethesda Bugs

Maar, en nu komt de grote maar, toch is niet alles Uranium wat er blinkt in Fallout 4. De game draait op een (zwaar) geupdate versie van een engine uit 1997, en dat is te merken. De game wordt getergd door de ‘bekende Bethesda bugs’: personages die of boven de grond zweven of half door de grond zakken, physics die soms de kluts kwijt raken, enzovoorts. Dat is naast slordigheidsfoutjes als subtitles die niet goed synchroon lopen, lelijke character models, laadtijden voor elk (groot) gebouw dat je betreedt, en laadtijden in het algemeen. Twintig seconden om een huis te betreden kan anno 2015 echt niet meer. Bethesda market Fallout 4 als “The next real next-gen RPG!”, maar na de pracht en praal van The Witcher III was dit toch wel even slikken. Veel van deze bugs en nadelen zullen te wijten zijn aan het feit dat ik op de console speelde (PC Masterrace enzo), en zullen over een aantal maanden wel grotendeels weggepatcht zijn, maar ze zijn te duidelijk aanwezig om ze niet te noemen.

Verder heb ik nog een paar kleine minpuntjes weten te ontdekken, maar die zijn grotendeels persoonlijk. Zo had ik het wel fijn gevonden als de quests iets duidelijker waren aangegeven qua faction en moeilijkheidsgraad. Nu zijn ze allemaal op een grote hoop gegooid, en je moet zelf maar onthouden wat de mainquest is en wat de quests voor bijvoorbeeld de Minutemen en Brotherhood of Steel zijn. Ook moeilijkheidsgraad staat er niet bij; je merkt pas dat een quest boven je huidige capaciteiten ligt als je op je bestemming aankomt en je genadeloos wordt afgeslacht door een monster van 30 levels hoger. Ook dit had The Witcher III beter voor elkaar. Als laatste puntje vond ik de balans van de experience points ook een tikkeltje off. Voor het voltooien van een relatief simpele main quest stijg je een half level, maar als je uit jezelf een Deathclaw van 10 levels hoger neerhaalt kan je rekenen op max. 50 XP. Huh?

Conclusie

Fallout 4 is weer een parel van Bethesda. De sfeer in de game is ongekend, je raakt echt gehecht aan de personages en het customizen en bouwen van settlements is al een game op zich. De welbekende Bethesda bugs zijn helaas te aanwezig om Fallout 4 aan de top van mijn GOTY lijstje te zetten: die eer gaat toch naar The Witcher III. Maar dat betekent niet dat dit geen klapper van formaat is waar je zonder dat je het doorhebt honderden uren in kan steken.