Casper Egas | zondag 26 Nov 2017, 12:18

Het kwaad staat wederom op! Lees hier de recensie van The Evil Within 2.

Ik vond The Evil Within wel een aardig spel. Shinji Mikami, de regiseur van onder andere de eerste Resident Evil probeerde weer een klassieke horrorgame te maken. Dat was in mijn ogen een goede move, want Resident Evil was in die tijd meer een actieserie geworden. The Evil Within 2 gooit het over een wat andere boeg, maar is mijns inziens een betere game geworden dan het eerste deel.

Je kunt in The Evil Within 2 invloeden zien van The Last of Us, Resident Evil, Dead Rising en zelfs Bioshock. Het spel heeft een deels open wereld, heeft zombies, heeft een focus op het zoeken naar bruikbare materialen in een post-apocalyptische omgeving, bevat horror en schrikmomenten en heeft een tamelijk bizar verhaal. Een beetje van alles dus, maar ik heb dat niet ervaren als een probleem. Het niveau van The Last of Us haalt het spel nooit, maar het blijft toch uitstekend overeind.

Dood of toch niet?

Het verhaal gaat verder waar het in het eerste deel eindigde. Het is echter niet nodig om het vorige deel gespeeld te hebben, omdat het verhaal ook voor nieuwelingen al vrij snel duidelijk zal worden. Je speelt wederom bijna het hele spel als Sebastian Castellanos, die volledig aan de grond zit na zijn schokkende ervaringen in het Beacon Mental Hospital en het verlies van zijn dochter en vrouw. Aan het begin van The Evil Within 2 blijkt echter dat zijn dochtertje Lily nog leeft, maar wordt ingezet als kern in een vreemd concept dat STEM heet. STEM is een soort virtuele wereld die ontstaat door de hersencapaciteit van vele mensen te verenigen. Het doel hiervan is om de mensheid vooruit te helpen en alle gedachten te verenigen, zodat er nooit meer conflicten en oorlogen zouden ontstaan. Het is echter van belang dat de wereld puur blijft, en zodoende is de pure geest van Lily noodzakelijk. Sebastian dacht dat zijn dochter om was gekomen in een brand en hij voelde zich enorm schuldig dat hij haar niet had kunnen redden. Echter bleek Lily gekidnapt door de organisatie Mobius, die haar dus al jaren voor hun STEM-systeem gebruiken.

Er is helaas toch iets vreselijk misgegaan met STEM en de wereld is onstabiel geworden en Lily wordt vermist. Zonder haar puurheid is de wereld veranderd in een nachtmerrie. Sebastian wordt met tegenzin gerekruteerd om in Union, de stad binnenin de virtuele wereld te gaan zoeken naar de tot zijn grote verbazing nog levende Lily. Al snel blijkt dat het met het eerdere team van Mobius erg mis is gegaan en dat de bevolking van Union is veranderd in zombies en andere monsters. Om de haverklap hallucineert Sebastian erop los en Union breekt letterlijk en figuurlijk in stukken. Ik werd zelf nogal moe van de constante wazigheid en vergezochte plotten. Toch bleef ik tot het eind toe wel geïnteresseerd in de afloop. De personages worden redelijk competent gespeeld en het hoofdpersonage is redelijk interessant, maar vaak wel erg geobsedeerd door zijn dochtertje.

Ordinary world?

Zoals de prachtige titeltrack Ordinary World al openlijk afvraagt, is het in The Evil Within vaak onduidelijk wat echt en nep is. Illusies zijn overal. De muziek illustreert dit sfeertje goed. Spanning en verwondering worden aangezet door de muzikale begeleiding. De kers op de taart voor mij is wel de cover van Duran Duran die tijdens de credits loopt.

Grafisch is het spel niet honderd procent geslaagd. Het spel oogt wat wazig en heeft wat screen tearing en framerateproblemen. Het spel ondersteunt de Xbox One X echter ook, maar ik heb het spel gespeeld op de oude Xbox One. De omgevingen zijn vooral vreemd, maar niet per se mooi gemaakt. Een deel van de omgevingen, en dan vooral het stadje Union zelf gaan er prima mee door, maar later in het spel zijn de omgevingen beduidend minder gedetailleerd. Het lijkt er op alsof men op het eind minder tijd had om de omgevingen uit te werken.

De matige afwerking is ook terug te zien door een aantal bugs die de kop opsteken. Zo liep het spel vast en waren er problemen met de AI. Op een gegeven moment stond zelfs alles (behalve ikzelf) stil en kon ik rustig iedereen met mijn mes omleggen.

Mix van speelstijlen

The Evil Within 2 speel je vanuit een over de schouderperspectief. Dit doet denken aan Resident Evil 4 en is niet mijn favoriete manier van spelen, omdat een flink deel van het scherm gevuld is met het personage, waardoor je minder ziet. Bijkomend voordeel is dat het spel hierdoor ietwat meer beklemmend over kan komen.

De hoeveelheid munitie is gelimiteerd, maar nooit extreem zeldzaam. Dit is deels omdat het veruit het beste is om tegenstanders sneaky te benaderen en dan in hun rug te steken met het mes. Dit is het meest veilig en spaart daarnaast kogels. Het mikken is bij het schieten bewust niet al te makkelijk. Het is een uitdaging om tegenstanders in hun kop te raken. Er is een behoorlijk aantal wapens beschikbaar, die door het gebrek aan munitie allemaal gebruikt moeten worden. Dit geeft een leuke uitdaging en afwisseling. Al heb je een tekort aan spullen, dan zul je alles moeten onderzoeken en achtergelaten spullen moeten verzamelen. Deze spullen kun je vervolgens gebruiken om wapens op te waarderen of munitie en verbanddozen te maken. Tegenstanders laten daarnaast nog groen slijm vallen, dat je kan opzuigen en gebruiken om jouw eigen vaardigheden te verbeteren.

Aanvankelijk lijkt het alsof het spel een geheel open wereld heeft. Je loopt vrij rond in een stukje van Union en kiest voor de hoofdmissie of zijmissies en plundert alles leeg. Niet het hele spel verloopt echter zo. Er zijn een aantal van dit soort stukken, maar het grootste gedeelte is lineair. Ik kreeg het steeds meer naar mijn zin met het spel toen ik het meer onder de knie kreeg. Helaas kon Bethesda dit gevoel niet tot aan het eind volhouden, want omgevingen gaan zich herhalen en worden wat saaier. Vooral in de laatste hoofdstukken had ik het gevoel dat het nu wel eens afgelopen mocht zijn. Jammer, maar toen had ik er ook al achttien uur opzitten.

Conclusie

The Evil Within 2 is een inmiddels vrij zeldzame lange, verhalende game voor slechts één speler. Ook is er geen sprake van microtransacties of ingewikkelde season passes. Ik vind het spel een succes en duidelijk beter geslaagd dan zijn voorganger. Ben je een liefhebber van horrorgames met het gevoel van een open wereld? Dan is dit spel echt een aanrader.