No fun

Dark Souls is niet een spel dat onmiddellijk als “fun” bekend staat. Zeker niet in de traditionele zin van het woord. Het plezier zit in het leren beheersen van het spel en z’n mechanics. Je wordt gedropt in een wereld waar weinig dingen steek houden. Verder dan wat vage backstory en een gebroken zwaard staat er niks tussen jou en de dood. Na wat losse richtlijnen die je terugvindt op de vloer, sta je er helemaal alleen voor. Je voelt je totaal in de steek gelaten en krijgt snel door dat het allemaal van jezelf zal afhangen. Er gaat plots niemand miraculeus verschijnen in een cutscene om je uit dit zooitje te redden.

De kerngedachte van het spel is dat werkelijk elke vijand je kan doden of het nu om een baas of een simpel low level skelet gaat. Een vijand verslaan, biedt je een zeker aantal souls. Die souls heb je nodig om je karakter te levellen. Word je echter verslaan, verlies je al de souls die je op dat moment in je bezit hebt. Je krijgt wel één kans om terug te keren naar de plaats waar je verslagen werd om je pakje souls terug te pakken. Sterf je onderweg, dan verlies je die zielen voorgoed. Gelukkig kun je je souls inruilen bij de zogenaamde bonfires, kampvuren die verspreid zijn doorheen de wereld. Even rusten aan het kampvuur geeft je opnieuw levenselixir en geeft je de kans om je zuurverdiende souls in te ruilen. De trade-off hier is wel dat elke vijand opnieuw tot leven komt, dus snel van kampvuur naar kampvuur lopen is er niet bij. Je raakt geïntrigeerd door de gameplay loop waarin je delen van levels herhaaldelijk speelt en de aanvalspatronen van de vijanden tracht te memoriseren. Miyazaki nam een enorm risico om dit concept aan de basis van z’n game te leggen, maar zoals is gezegd, werd dit net de kern van het succes. Zelfs na zeven jaar voelt het nog even vernieuwend en fris aan.

Welkom in Blightown

Aan de fascinerende gameplay loop werd niet gesleuteld voor Dark Souls Remastered. Het gaat allemaal om de visuele kracht: upgrade van de textures, een stabiele 60 fps framerate en verbeterde, natuurlijke lichteffecten zorgen ervoor dat Dark Souls Remastered er een pak beter uitziet dan het origineel. Bekendste pijnpunt uit Dark Souls was Blightown, een zone in het spel waar de framerate vaak onder de 20 FPS dook en voor veel spelers simpelweg onspeelbaar was. Bovenop de extreme moeilijkheidsgraad van het spel, voegde deze technische hick-up nog een extra laag afstraffing toe. In Dark Souls Remastered is dit voorgoed verleden tijd, Blighttown blijft een uitdaging, maar is perfect speelbaar. De backstab move is dankzij de verbetererde performance ook een pak gemakkelijk om uit te voeren. Een backstab is een one hit kill voor de meeste vijanden, maar vereist wat danswerk rond je vijand. De vloeiende beelden geeft je als speler meer vertrouwen in de bewegingen van het spelpersonage wat de uitvoering van dit soort moves sterk bevordert.

Minpuntje is wel dat diep van binnen Dark Souls Remastered ondanks de veranderingen nog steeds hetzelfde spel is als in 2011. Het spel draait op dezelfde engine als het origineel, dus de camera problemen en de occasionele bugs zitten er nog steeds in. Hoewel ik erg hou van het snellere tempo van een Dark Souls 3, blijft de tragere en meer methodische aanpak van Dark Souls mij fascineren. Het tragere tempo geeft de gevechten een realistisch en gewichtig kantje. Nu de reeks een pad naar meer actie ingeslagen is, kan dit realistische, ruwe en persoonlijke kantje van de gevechten misschien wel verloren gaan en dat is best zonde.