Joeri Tits | dinsdag 17 Okt 2017, 10:51

Na jaren van ontwikkeling is Cuphead daar! Lees hier hoe het eindproduct ons bevallen is!

Review

Rating 9/10
User rating 0/10
  • Jaren dertig-sfeer met...
  • Een prachtige grafische stijl
  • Een perfecte soundtrack
  • Unieke en uitdagende bossfights
  • Vreemde keuze van besturing
  • Enkel uit te spelen op de hoogste moeilijkheidsgraad
  • Geen online co-op

Op een bepaald moment vreesde ik dat het er nooit nog van ging komen, maar we kunnen eindelijk aan de slag met Cuphead. Het game werd in 2015 op de E3 aangekondigd en veroverde met zijn unieke stijl meteen een plaats in het hartje van elke gamer die geboren was voor 1990. Het wachten duurde wel lang, érg lang. Dat viel me nog een keer op toen ik even keek naar welke games op dezelfde E3 werden aangekondigd. Veel titels zijn nu al te vinden in de budgetbak of in het diepste van mijn geheugen: Mirror's Edge Catalyst, Rise of the Tomb Raider of Unravel. Hoe dan ook, of Cuphead het lange wachten waard was, kunnen jullie lezen in onze recensie!

REVIEW

Van extraatje tot kroonjuweel

Toen Cuphead in 2015 aangekondigd werd, waren er nog wel enkele interessante ”Xbox One”-titels in het vooruitzicht. Cuphead kwam toen over als een leuk extraatje van een nieuwe indiestudio. Omdat iedereen, zowel pers als gamers, de cartooneske jaren dertig-stijl zo geweldig vond, kwam er meteen veel meer druk op de schouders van ontwikkelaar StudioMDHR Entertainment te liggen. We mogen immers niet vergeten dat StudioMDHR werd gesticht door slechts twee leden en maar een handjevol programmeurs had. Hun eerste game had bijgevolg meer tijd nodig om alles volledig op punt te zetten. Daarnaast wilden ze het game, dat oorspronkelijk enkel uit bossfights zou bestaan, uitbreiden met platformlevels. Door de vertraging kwam Cuphead op een moment dat de Xbox One zijn beste games al op ons had afgevuurd en er een periode aankwam dat er minder interessante exclusives waren. Cuphead werd hierdoor niet meer als een extraatje gezien en evolueerde naar een kroonjuweel waar iedere Xboxfan fier op moest zijn. Ik kan begrijpen dat StudioMDHR Entertainment bij de release met angstzweet op het voorhoofd de eerste reacties aan het afwachten was...

Nu al een klassieker

Om de ontwikkelaar meteen gerust te stellen: ze zijn met verve in hun opzet geslaagd. Cuphead is geniaal. Normaal sluit ik de recensie af met alle plus- en minpunten en een globale conclusie. Bij Cuphead gaat het vanaf nu vooral over de reden waarom ik het allemaal zo geniaal vind. Toch is dit ook niet zo eenvoudig te beschrijven, want het draait voornamelijk over het sentimentele gevoel dat ik erbij heb. Dat gevoel start eigenlijk al van zodra je het game opstart. De klassieke cartoonstijl is namelijk in alles terug te vinden. Van de presentatie van het logo van de ontwikkelaar tot het laadscherm, maar evenzeer de tutorial is opgebouwd in de stijl van de jaren dertig. Door deze stokoude vormgeving te gebruiken is Cuphead een game dat je nog jaren kuntspelen, zonder dat het nog meer verouderd aanvoelt. Cuphead is dus nu al een klassieker.

Ook het verhaal wordt op dezelfde leuke manier verteld en maakt hiervoor gebruik van een boek met oude striptekeningen. Het verhaal stelt misschien niet zo heel veel voor, maar past hierdoor ook meteen bij de simpele cartoons die we kennen uit onze jeugd. De vrienden Cuphead en Mugman staan door een verkeerde gok in schuld bij de Duivel. Hierdoor dreigen ze hun ziel te verliezen, maar gelukkig kunnen ze het op een akkoordje gooien. Als ze erin slagen de ziel af te snoepen van de andere schuldenaren van de Duivel, mogen ze hun eigen ziel houden. De schuldenaren zijn de bazen in de beruchte bossfights. Eigenlijk is het spel hier volledig rond gebouwd. Je krijgt 3 werelden voorgeschoteld met in totaal 17 eindbazen. Al deze bazen kun je voltooien op moeilijkheidsgraden simple of regular. Al kun je dit best wat sarcasme van de ontwikkelaar noemen. Simple kan je namelijk eerder vergelijken met hard en regular met very hard. Onder het kinderlijke uiterlijk van het game schuilt dus een moeilijk game. Zo moeilijk dat het ook op een andere manier nostalgisch wordt. Het doet je terug denken aan eind jaren tachtig, met “run 'n gun”-games zoals Contra en andere NES-klassiekers. Elke baas in Cuphead brengt unieke, typische vijanden of wapens met zich mee. Mijn persoonlijke favoriet is Sally Stageplay, een actrice op haar operapodium. Eerst moet je haar vrezen als bruid, waarbij ze je onder andere met haar paraplu aanvalt. Daarna moet je haar bekampen als moeder, waar haar baby's papflesjes op je proberen te gooien en waar ze zelf gevaarlijk kinderspeelgoed uit haar paraplu tovert. Alsof dat allemaal nog niet moeilijk genoeg is, krijg je ook nog een finale waarbij ze probeert wraak te nemen met allerlei podiumattributen. Door de hoge moeilijkheidsgraad heb je vaak het gevoel dat je het van zijn leven niet gaat halen. Tot je de patronen gaat zien in de aanvalsgolven van je vijanden en dan wordt het al wat meer doenbaar. Cuphead kent, in tegenstelling tot zowat elk game tegenwoordig, geen mogelijkheden om je levensbalk opnieuw aan te vullen en na drie missers moet je helemaal opnieuw beginnen. Inderdaad, niet in de helft of na een moeilijk stuk. Helemaal opnieuw.

Nostalgische besturing maakt het nog moeilijker

De besturing werkt zoals het hoort. Je hebt nooit het gevoel dat je het door de besturing net niet haalt. Hierdoor wordt het nooit echt frustrerend en wil je vooral opnieuw proberen. Toch is de knoppenkeuze van de ontwikkelaar niet ideaal. Zo moet je schieten met X. In een run and gungame is dat één van de belangrijkste en meest gebruikte knoppen. Daarnaast zul je ook vaak moeten springen met A. Doordat deze knoppen naast elkaar staan is het soms wat moeilijker om beiden te combineren en hierdoor kun je soms even wat moeilijker raakschieten of mis je wel eens een sprong. Gelukkig kun je in het menu schieten gemakkelijk omzetten naar één van de triggers. Dat voelt toch wat logischer en meer vertrouwd aan. Misschien wou de ontwikkelaar het eerder met een nostalgische besturing houden, maar hierdoor maakt men het spel nog moeilijker dan het al is.

Naast de uitstekende keuze van het “jaren dertig”-thema, ziet het spel er grafisch gewoon erg goed uit. De omgevingen zijn enorm gedetailleerd en bij elke nieuwe poging in een level die je onderneemt, ontdek je wel wat nieuws wat je ervoor nog niet gezien had. Ook de audio is subliem. De soundtrack is speciaal gemaakt voor Cuphead en lijkt uit dezelfde vervlogen tijd te komen. Ook de kleine geluidjes die de personages maken, passen er perfect bij. De ontwikkelaar heeft op dit vlak echt uitstekend, maar ook slim werk afgeleverd. Als je niet de middelen hebt om een, naar hedendaagse normen, grafische topper af te leveren, kun je beter een unieke artstyle ontwikkelen. Je kunt het hierdoor een beetje vergelijken met Limbo, dat ook een nieuwe grafische stijl gebruikte. Jammer genoeg springen er tegenwoordig iets te veel kleine ontwikkelaars op deze trein. Het voordeel aan Cuphead is dat we dit nog nooit eerder zagen en ze voegen daar nog eens een perfecte soundtrack aan toe.

Enkel uit te spelen voor de die-hards

Zoals al eerder aangehaald heeft de ontwikkelaar ook wat platformlevels in het game gestoken. Ook deze zijn niet eenvoudig, maar deze zorgen wel dat de bossfights wat gemakkelijker worden. In deze levels heb je de kans om munten op te rapen. Deze munten kun je bij een brutaal varken inwisselen tegen upgrades voor je wapen, maar bijvoorbeeld ook tegen een extra kostbaar leven. Daarnaast heb je in elke wereld een Mausoleum, waar je op spokenjacht moet gaan. Als je deze levels voltooit, krijg je een “Super Art”, een speciale power. Als je alle bossfights voltooid hebt, kun je terug naar het casino om je ziel terug te halen. Daar ontdek je meteen de enige vreemde keuze van de ontwikkelaar. Je kunt pas het casino betreden, en dus het game uitspelen, als je alle bossfights op regular voltooid hebt. Cuphead is echter niet gemakkelijk, dus er gaan zeker veel gamers zijn die dit met moeite, of zelfs niet, gaan halen. De ontwikkelaar had zoveel manieren kunnen uitvinden om gamers, die het spel op de moeilijkste graad uitspelen, te belonen. Een leuke cosmetische beloning of een unieke achievement bijvoorbeeld. Gamers die het uitspelen op simple hebben sowieso al minder spelplezier, want sommige bazen zijn gemakkelijker gemaakt door ze een unieke aanvalsgolf minder te geven. Waarom dan spelers, die het niet kunnen halen op het allerhoogste niveau, ook nog eens straffen door ze de mogelijkheid te ontzeggen om het spel te kunnen uitspelen?


Jammer genoeg moet ik de recensie afsluiten met het enige echte grote minpunt. Cuphead kent een leuke co-op modus, waarbij een vriend met Mugman kan spelen. Jammer genoeg bestaat deze modus enkel offline. Hopelijk krijgen we ooit een update die dit wel mogelijk maakt. Naast het feit dat het gewoon leuker met twee is, maakt het Cuphead ook wat gemakkelijker. Je vriend kan je namelijk proberen terug tot leven te wekken als je dood gaat.

Conclusie

Zoals jullie zien is Cuphead een prachtige titel die eigenlijk niet eens zo gek geprijsd staat. Voor € 19,99 kan je deze titel eigenlijk niet laten liggen. Zelfs de sfeer alleen al is een aankoop waard. De enige groep gamers die ik het spel zou afraden zijn de jongste gamers, die minder een band hebben met deze stijl van cartoons en daarnaast zal de moeilijkheidsgraad voor hun wellicht wat te hoog liggen. Daarnaast heb je de gamers die het geduld niet hebben om een level twintig keer opnieuw te proberen. Deze halen met Cuphead vooral een brok frustratie binnen.

Reacties

Login of registreer om te reageren.